Bir deniz kuşuydu Miko... Güçlü, cesur, dostcanlısı... Dost sohbetlerinde anlatılıyor şimdi Çandarlı’ya nasıl konduğu ve neler yaşadığı... 1989 yılıydı, Miko, Çandarlılılarla tanıştı... Deniz kıyısında küçük, sevimli bir yuvası vardı. Sadece Çandarlı’dan değil, tüm İzmir’den, tüm Türkiye’den hatta yurtdışından konuklar ağırladı. Yine ve her zaman olduğu gibi klasik müzik eşliğinde yapılan sohbetler, Ege’nin, küçük balıkçı kasabasına ayrı bir renk ve güzellik katıyordu. Dostları o kadar çoğalmıştı ki Miko’nun, yuvası artık dar geliyordu. Şartlar da büyükşehire taşınmayı gerektiriyordu. Miko, bu kez İzmir’e doğru rüzgarı arkasına aldı. Şehrin ortasında terkedilmiş bir sokak buldu. Gecenin karanlığında ışıksız, yıldızsız, insansız, ‘can’sız... Çevreden gelen kahkaha seslerinde kaybolmuş, yitik bir sokak... Miko, sevdi bu sokağı... Denizi sevdiği gibi, zeytini sevdiği gibi... Yuvasını kurmadan önce başladı sokağı temizlemeye, ‘can’ vermeye... Buram buram deniz kokan bir yuva yaptı kendine ve dostlarına. Ve yine dostlarının sohbetlerine birer masa kuruldu. Sokak dar olmasına dardı ama, Miko, çiçeklerin kokusuyla, dostlarının yürekleriyle genişletti sokağı. İzmir’in bu güzel ve sevimli sokağına, Türkiye’nin güzel insanı, cesur şairi Can Yücel’in ismini verdi. Sadece İzmirli dostlar değil, tüm Türkiye’den hatta yurtdışından dostları sevdi, Can Yücel Sokağı’ndaki Miko’nun yuvasını. Egeli gibi yaşıyor Miko ve Egeli gibi yaşanıyor Can Yücel Sokağı’nda...